Reżyseria – Magdalena Szpecht
Dramaturgia – Łukasz Wojtysko
Scenografia – Zuzanna Golińska
Jak można ucywilizować roboty, jeśli nie ma czegoś takiego, jak podręcznik bycia człowiekiem?
Jest coś takiego – literatura, przekonywali nas ostatnio specjaliści od sztucznej inteligencji. Systemy komputerowe muszą dużo czytać i w ten sposób nauczą się odróżniać dobro od zła. A skoro mówi się, że Szekspir stworzył nowoczesnego człowieka i skatalogował świat ludzkich emocji (tak jak Bach skatalogował nuty) – niech przeczytają Szekspira, naszą najlepszą literaturę.
Brytyjscy naukowcy przetestowali te ideę w praktyce. Android o klasycyzującej nazwie Homer16 zapoznał się z „Hamletem”. Jego wrażenia z lektury były następujące: historia niezdecydowanego księcia i jego szalonej dziewczyny, która uczy, że wrogów trzeba pokonywać szybko i bezlitośnie, inaczej oni pokonają nas.
Homer16 zupełnie nie zrozumiał dziwnego tekstu „być albo nie być?”. Jaki jest sens tego pytania? – zapytał.
Twórcy spektaklu postanowili powtórzyć ten sprawdzian, ale do jego przeprowadzenia posłużą się narzędziami teatru lalkowego. Teatr lalkowy to przestrzeń, która umożliwia opowiadanie o bohaterach w sposób mniej podporządkowany tradycyjnej psychologii. Jak zatem będzie wyglądał szekspirowski świat, kiedy przepuści się go przez wyobraźnię AI? Kim okażą się bohaterowie „Hamleta”, jeśli nie wiadomo, kim jest człowiek? I wreszcie, jak brzmi współczesna odpowiedź na pierwszą kwestię padającą w tragedii: „Kto tam?”
Łukasz Wojtysko, dramaturg